Oscar Wilde, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι: Πρόλογος

Ὁ καλλιτέχνης εἶνε ὁ δημιουργὸς τῶν ὡραίων πραγμάτων.

Σκοπὸς τῆς τέχνης εἶναι νὰ φανερώνει τὴν τέχνη καὶ νὰ κρύβει τὸν καλλιτέχνη.

Κριτικὸς εἶν’ ἐκεῖνος ποὺ ἐκφράζει μὲ τρόπο διαφορετικὸ εἴτε μὲ νέο ὑλικὸ τὴν ἐντύπωση ποὺ τὰ ὡραῖα πράγματα τοῦ προξενοῦν.

Ἡ ὑψηλότερη ὅπως κ’ ἡ χαμηλότερη μορφὴ τῆς κριτικῆς εἶν’ ἕνα εἶδος αὐτοβιογραφίας.

Ἐκεῖνοι ποὺ ἀποδίδουν ἄσκημες ἔννοιες σὲ ὡραῖα πράγματα εἶνε διεφθαρμένοι χωρὶς νὰ εἶνε καὶ συμπαθητικοί. Αὐτό εἶνε σφάλμα.

Ἐκεῖνοι ποὺ ἀποδίδουν ὡραῖες ἔννοιες σὲ ὅμορφα πράγματα εἶνε οἱ ἀνεπτυγμένοι· γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει ἐλπίδα.

Εἶνε οἱ ἐκλεχτοί· γι’ αὐτοὺς τὰ ὡραῖα πράγματα σημαίνουν μόνον Ὁμορφιά.

Δὲν ὑπάρχουν ἠθικὰ ἢ ἀνήθικα βιβλία. Ὑπάρχουν μόνο κακογραμμένα καὶ καλογραμμένα βιβλία. Αὐτό εἶνε ὅλο.

Ἡ ἀποστροφὴ τοῦ δέκατου ἔννατου αἰώνα γιὰ τὸν Ρεαλισμὸ εἶνε ἡ λύσσα τοῦ Κάλιβαν βλέποντας τὴν ἴδια του μορφὴ μέσα σὲ καθρέφτη.

Ἡ ἀποστροφὴ τοῦ δέκατου ἔννατου αἰώνα γιὰ τὸν Ρωμαντισμὸ εἶνε ἡ λύσσα του Κάλιβαν μὴ βλέποντας τὴν ἴδια του μορφὴ μέσα σὲ καθρέφτη.

Ἡ ἠθικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ μέρος τοῦ ὑλικοῦ τοῦ καλλιτέχνη, ἡ ἠθικὴ ὅμως τῆς τέχνης συνίσταται στὸ τέλειο μεταχείρισμα ἑνὸς μέσου ἀτελοῦς.

Κανεὶς καλλιτέχνης δὲν ἐπιθυμεῖ ν’ ἀποδείξει κάτι. Ἀκόμη καὶ τὰ πράγματα τ’ ἀληθινὰ μποροῦν ν’ ἀποδειχτοῦν.

Κανεὶς καλλιτέχνης δὲν ἔχει ἠθικὲς συμπάθειες. Μιὰ ἠθικὴ συμπάθεια γιὰ ἕνα καλλιτέχνη εἶνε ἀσυγχώρητο ἐξεζητημένο ὕφος.

Ὁ καλλιτέχνης ποτὲ δὲν εἶνε ἄρρωστος. Ὁ καλλιτέχνης μπορεῖ νὰ ἐκφράσει τὸ καθετί.

Ἡ σκέψη καὶ ἡ γλῶσσα εἶνε γιὰ τὸν καλλιτέχνη τα σύνεργα μιᾶς τέχνης.

Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ κακία εἶνε γιὰ τὸν καλλιτέχνη τὰ ὑλικὰ μιᾶς τέχνης.

Ὑπὸ ἔποψιν μορφῆς ἡ τέχνη τοῦ μουσικοῦ εἶνε τὸ ὑπόδειγμα ὅλων τῶν τεχνῶν. Ὑπὸ ἔποψιν αἰσθήματος ὑπόδειγμα εἶνε τὸ ἔργον τοῦ ἠθοποιοῦ.

Κάθε τέχνη εἶνε σύγκαιρα ἐπιφάνεια καὶ σύμβολο.

Ἐκεῖνοι ποὺ τραβοῦν κάτω ’πὸ τὴν ἐπιφάνεια μὲ κίνδυνό τους τὸ κάνουν· τὸ ἴδιο κι’ ἐκεῖνοι ποὺ διαβάζουν τὸ σύμβολο.

Ἡ τέχνη καθρεφτίζει πραγματικὰ τὸ Θεατὴ καὶ ὄχι τὴ Ζωή.

Ποικιλία γνωμῶν γιὰ ἕνα ἔργο τέχνης δείχνει ὅτι τὸ ἔργο εἶνε νέο, σύνθετο, καὶ ζωτικό.

Ὅταν οἱ κριτικοὶ διαφωνοῦν ὁ καλλιτέχνης βρίσκεται σὲ ἁρμονία μὲ τὸν ἑαυτό του.

Μποροῦμε νὰ συγχωρέσουμε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔφτιαξε ἕνα χρήσιμο πράγμα ἐνόσο ὁ ἴδιος δὲν τὸ θαυμάζει. Ἡ μόνη συγγνώμη γιὰ τὸ φτιάσιμο ἑνὸς ἀχρήστου πράγματος ἔγκειται στὸν ἀπεριόριστο θαυμασμὸ ποῦ τρέφει κανεὶς γι’ αὐτό.

Ὅλη ἡ τέχνη εἶνε ἐντελῶς ἄχρηστη.

(Ὀσκὰρ Οὐάϊλδ, Πρόλογος τοῦ βιβλίου «Ἡ Εἰκόνα τοῦ Ντόριαν Γκρέϋ», μετ. Στέφανος Πάργας, περιοδικό Γράμματα, τεύχος 1 (1911), σελ. 22-23)

The artist is the creator of beautiful things.

To reveal art and conceal the artist is art’s aim.

The critic is he who can translate into another manner or a new material his impression of beautiful things.

The highest, as the lowest, form of criticism is a mode of autobiography.

Those who find ugly meanings in beautiful things are corrupt without being charming. This is a fault.

Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope.

They are the elect to whom beautiful things mean only Beauty.

There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written, or badly written. That is all.

The nineteenth century dislike of Realism is the rage of Caliban seeing his own face in a glass.

The nineteenth century dislike of Romanticism is the rage of Caliban not seeing his own face in a glass.

The moral life of man forms part of the subject-matter of the artist, but the morality of art consists in the perfect use of an imperfect medium.

No artist desires to prove anything. Even things that are true can be proved.

No artist has ethical sympathies. An ethical sympathy in an artist is an unpardonable mannerism of style.

No artist is ever morbid. The artist can express everything.

Thought and language are to the artist instruments of an art.

Vice and virtue are to the artist materials for an art.

From the point of view of form, the type of all the arts is the art of the musician. From the point of view of feeling, the actor’s craft is the type.

All art is at once surface and symbol.

Those who go beneath the surface do so at their peril.

Those who read the symbol do so at their peril.

It is the spectator, and not life, that art really mirrors.

Diversity of opinion about a work of art shows that the work is new, complex, and vital.

When critics disagree the artist is in accord with himself.

We can forgive a man for making a useful thing as long as he does not admire it. The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely.

All art is quite useless.

Oscar Wilde.